خبر روز | عکس داستان توکیو بهترین فیلم تاریخ سینمای ژاپن همه ما به زمان می‌بازیم
در فیلم “داستان توکیو”، ساختۀ یاسوجیرو اوزو در سال ۱۹۵۳، هیچ حادثۀ بزرگ یا اتفاق پرتنشی رخ نمی‌دهد. اما در سکوت میان دو جمله، در مکث بین نگاه‌ها، و در راه‌رفتن آرام پدر و مادری پیر در خیابان‌های توکیو، چیزی اتفاق می‌افتد که از هر مرگ و انفجاری سنگین‌تر است: فاصله. فاصلۀ میان نسل‌ها، میان گذشته و حال، میان پدر و فرزند، و میان آن‌چه بود و آن‌چه دیگر نخواهد بود.
زندگی می‌گذرد، بی‌آنکه کسی بایستد
ماجرا ساده است: پدر و مادری سالمند از شهر کوچک‌شان به توکیو می‌آیند تا فرزندان بزرگ‌شان را ببینند. اما آن‌ها مشغول‌اند. گرفتار کار، بچه‌ها، روزمرگی. مهمان‌نوازی در حداقل ممکن اتفاق می‌افتد. پدر و مادر، کم‌کم می‌فهمند که سفرشان به نوعی مزاحمت تلقی شده است. به جای بودن در کنارشان، آن‌ها را به گردش‌گاهی بیرون شهر می‌فرستند، تا راحت‌تر زندگی کنند.
دوربین مثل یک آدم ساکت
شیوۀ فیلم‌سازی اوزو، بخشی از روایت است. او نه از زاویه‌های اغراق‌شده استفاده می‌کند، نه موسیقیِ احساسیِ سنگینی دارد. دوربینش در پایین‌ترین ارتفاع ممکن قرار دارد. در سطح زانو؛ همان‌جایی که مردم در خانه‌های سنتی ژاپنی می‌نشینند. انگار بیننده هم، با فروتنی، روی حصیر نشسته و نظاره‌گر زندگی شده.
اندوهی که فریاد نمی‌زند
“داستان توکیو” اندوهی دارد که جیغ نمی‌کشد. به همین دلیل، بیشتر به دل می‌نشیند. این فیلم دربارۀ پیری، غیبت، بی‌توجهی ناخواسته، و پذیرش است. اوزو ما را مجبور نمی‌کند که گریه کنیم؛ فقط یادمان می‌آورد که ممکن است روزی چنین سکوتی در زندگی‌مان بنشیند، و کسی نباشد آن را بشکند.
منبع: عصر ایران
