خبر روز | تصاویر؛ ۵ فیلم شاهکار برد پیت

برد پیت نخستین نامزدی اسکار خود را برای فیلم Twelve Monkeys در سال ۱۹۹۵ دریافت کرد و خودش نیز از فیلمی دیگر در همان سال به‌عنوان اثری یاد می‌کند که مسیر حرفه‌ای‌اش را تغییر داد. از آن زمان، پیت تقریباً همیشه در مسیر صعودی قرار داشته است.

۵. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007)

عنوان فیلم «ترور جسی جیمز به‌دست رابرت فورد بزدل» (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford) بخش مهمی از داستان را لو می‌دهد اما از طرفی، این فیلم بر اساس وقایع واقعی ساخته شده و آن واقعه‌ی مهم (یعنی ترور جسی جیمز) خیلی پیش از پایان فیلم رخ می‌دهد.

برد پیت در نقش جسی جیمز حضوری کاریزماتیک، مرموز و در عین حال آسیب‌پذیر دارد؛ شخصیتی که هم جذاب و هم تهدیدآمیز است. تا پیش از ترورش، فضای فیلم مملو از حس تعلیق و اضطراب تدریجی است؛ گویی می‌دانیم فاجعه‌ای در راه است، اما هر لحظه‌ی منتهی به آن خودش به‌اندازه‌ی خودِ ترور، سنگین و هولناک است.

۴. The Tree of Life (2011)

فیلم «درخت زندگی» (The Tree of Life) اثری است متفاوت، جسور و بسیار هنری و البته، از آن دسته فیلم‌هایی که در همان ابتدا تکلیفش را با مخاطب روشن می‌کند: قرار نیست تجربه‌ای ساده یا رواییِ سرراست به شما ارائه دهد.

در ظاهر، فیلم درباره‌ی یک خانواده‌ی آمریکایی در دهه‌ی ۱۹۵۰ در تگزاس است؛ جایی که برد پیت نقش پدری سخت‌گیر، کنترل‌گر و گاهی بی‌رحم را بازی می‌کند و جسیکا چستین در نقش مادری مهربان و روح‌نواز ظاهر می‌شود. اما این فقط یک بُعد از ماجراست. «درخت زندگی» هم‌زمان روایتی است درباره‌ی شکل‌گیری کیهان، تولد ستارگان، آغاز حیات روی زمین حتی دایناسورها نیز در بخشی از فیلم حضور دارند!

ساختار فیلم به‌شدت غیرخطی است. شخصیت اصلی، جک، در بزرگسالی (با بازی شان پن) به کودکی خود (با بازی هانتر مک‌کراکن) نگاه می‌کند. این سفر درونی با زمان، حافظه، خانواده، از دست دادن، و معنای زندگی در هم تنیده شده است.

فیلم تجربه‌ای بصری و احساسی بی‌نظیر است؛ ترکیبی از تصاویر شاعرانه، موسیقی روح‌نواز و روایت‌های پراکنده که بیشتر به مراقبه می‌مانند تا داستان‌گویی کلاسیک. این سبک خاص، البته ممکن است برای برخی تماشاگران کند، مبهم یا حتی متظاهرانه به نظر برسد، اما برای بسیاری دیگر، فیلم تجربه‌ای است عمیقاً احساسی و فلسفی درباره‌ی انسان، طبیعت، خدا، و جایگاه ما در هستی.

«درخت زندگی» برنده‌ی نخل طلای جشنواره کن شد و همچنان یکی از جنجالی‌ترین و مورد بحث‌ترین آثار ترنس مالیک به شمار می‌رود. حتی اگر برخی آثار دیگر او همچون Days of Heaven یا The Thin Red Line از نظر فنی یا ساختاری برتر باشند، می‌توان گفت «درخت زندگی» جاه‌طلبانه‌ترین، شخصی‌ترین و احساسی‌ترین فیلم اوست و تجربه‌ای است که دست‌کم یک بار باید آن را دید، چه از علاقه‌مندان سینمای هنری باشید و چه نه.

۳. Se7en (1995)

باور اینکه فیلم Se7en (هفت) حالا نزدیک به ۳۰ سال قدمت دارد، واقعاً سخت است، چون همچنان یکی از تکان‌دهنده‌ترین و تأثیرگذارترین آثار ژانر جنایی، روان‌شناختی، وحشت محسوب می‌شود.

این فیلم داستان دو کارآگاه، یکی باتجربه و خسته (مورگان فریمن) و دیگری جوان و پرشور (برد پیت)، را روایت می‌کند که درگیر پرونده‌ی قاتلی زنجیره‌ای می‌شوند که قتل‌هایش را بر اساس هفت گناه کبیره طراحی کرده است. با پیشرفت داستان، آن‌ها بیشتر و بیشتر در تار و پود این پرونده‌ی هولناک گرفتار می‌شوند، تا جایی که مرز بین زندگی شخصی و حرفه‌ای‌شان عملاً فرو می‌ریزد و همه‌چیز به سمت یک پایان بی‌نهایت تلخ و به‌یادماندنی پیش می‌رود.

در مورد Se7en بهتر است تا جای ممکن کم بدانید و کم بگویید، چون فیلم عمداً با تعلیق، عدم قطعیت، و فضای سنگین خود، تماشاگر را در تاریکی نگه می‌دارد و همین حس بی‌ثباتی، بخش مهمی از اثرگذاری‌اش است. اگرچه شاید امروز بسیاری پایان فیلم را بشناسند (و بله، آن جمله‌ی معروف ?What’s in the box بدل به یک میم همیشگی شده)، اما تجربه‌ی تماشای فیلم هنوز هم شوکه‌کننده و به‌شدت نفس‌گیر است.

۲. Fight Club (1999)

اگر Se7en شما را قانع نکرد که همکاری برد پیت و دیوید فینچر همیشه به آثار ماندگار ختم می‌شود، Fight Club (باشگاه مشت‌زنی) اثباتی حتی قوی‌تر است و برای بسیاری، حتی فیلمی بهتر و تأثیرگذارتر از Se7en به شمار می‌رود.

در نگاه اول، Fight Club بیشتر شبیه یک کمدی سیاه یا درام اجتماعی/روان‌شناختی با ته‌مایه‌های سیاسی است، اما هرچه بیشتر در داستان فرو می‌رویم، فیلم به‌شکلی شگفت‌انگیز تاریک، پیچیده، و تکان‌دهنده می‌شود. مثل Se7en، این فیلم هم بر پایه‌ی غافلگیری‌های داستانی و پیچش‌های روان‌شناختی عمیق بنا شده است؛ به همین دلیل، حتی بیش از ۲۵ سال پس از انتشارش، هنوز هم درست نیست که پایان یا راز اصلی‌اش را برای بیننده لو بدهیم.

اما آنچه می‌توان گفت: ادوارد نورتون نقش مردی بی‌نام را بازی می‌کند که از روزمرگی و بی‌معنایی زندگی‌اش در دنیای مدرن خسته شده. ورود تایلر دردن (برد پیت) به زندگی‌اش مانند آتشی زیر خاکستر است؛ شخصیتی کاریزماتیک، آنارشیست و بی‌پرواتر از هرکسی که تا به‌حال دیده. آن‌ها با هم باشگاه مشت‌زنی را راه می‌اندازند، اما آنچه با کتک‌کاری‌های شبانه آغاز می‌شود، خیلی زود به جنبشی رادیکال علیه مصرف‌گرایی و ساختارهای اجتماعی بدل می‌شود و البته، ماجراهای بسیار عجیب‌تر و عمیق‌تری نیز در راه است.

Fight Club همزمان سرگرم‌کننده، آشفته، تحریک‌آمیز و هولناک است؛ فیلمی که هم می‌خنداند، هم عصبی می‌کند، و هم ذهن را درگیر می‌سازد. برد پیت در این فیلم در یکی از نمادین‌ترین نقش‌هایش ظاهر می‌شود؛ تایلر دردن تا امروز یکی از شخصیت‌های ماندگار سینما باقی مانده. ترکیب او با بازی پُر از شکنندگی نورتون، زوجی تکرارنشدنی ساخته.

Fight Club فقط یک فیلم نیست؛ بیانیه‌ای است علیه بی‌هویتی، مصرف‌گرایی و پوچی مدرن. و با تمام تلخی‌اش، هنوز یکی از پرمخاطب‌ترین و پُرارجاع‌ترین فیلم‌های دوران معاصر است.

۱. Inglourious Basterds (2009)

Inglourious Basterds یکی از درخشان‌ترین فیلم‌های قرن ۲۱ است و اگر قرار باشد فقط یک فیلم را به‌عنوان بهترین حضور برد پیت انتخاب کنیم، این اثر کوئنتین تارانتینو گزینه‌ای بسیار قوی است.

پیت در نقش ستوان آلدو رِین ظاهر می‌شود؛ رهبری کاریزماتیک و بی‌رحم برای گروهی از یهودیان آمریکایی که هدفشان کشتن نازی‌ها در خاک فرانسه است. آلدو لهجه‌ی جنوبی غلیظ، چهره‌ای مصمم، و فلسفه‌ای سرراست دارد. نقش‌آفرینی پیت این شخصیت را به یکی از نمادین‌ترین نقش‌های کارنامه‌اش تبدیل کرده است؛ ترکیبی از طنز، خشونت و تهدید دائمی.

اما این فقط داستان آلدو نیست. شوشانا (مِلانى لوران)، زن جوان یهودی که خانواده‌اش توسط نازی‌ها قتل‌عام شده، داستان خود را پیش می‌برد؛ داستانی که در نهایت با نقشه‌ی گروه Basterds تلاقی پیدا می‌کند. همه‌ی این ماجراها زیر سایه‌ی حضور خیره‌کننده‌ی کریستف والتس در نقش سرهنگ هانس لاندا قرار دارند؛ یکی از بهترین آنتاگونیست‌های تاریخ سینما. والتس به‌خاطر همین نقش اسکار برد، و کاملاً شایسته‌اش بود.

منبع: گیمفا