خبر روز | نقد فیلم Eddington ملغمه‌ی وسترن، کمدی سیاه و عرفان مدرن
فیلم جدید آری استر، Eddington، با تم کمدی سیاه، جهانی را به تصویر می‌کشد که توهم و تزویر در آن حرف اول را می‌زند؛ جهانی که بی‌شباهت به جهان امروزی نیست. استر باری دیگر تصویری خلاقانه از جامعه‌ای آشفته و سرگشته ارائه می‌دهد؛ جامعه‌ای که در لایه‌های پنهانش پر از تناقض، ترس و میل به رهایی است.
داستان در شهر کوچکی در نیومکزیکو رخ می‌دهد، جایی که کلانتر جو کراس در حال دست و پنجه نرم کردن با اتفاقات پیش روست. با شیوع کووید-۱۹، در مناطق اطراف و ورود یک فرد بیمار به Eddington، استارت تنش و آشوب در شهر زده می‌شود. Eddington از عناصر وسترن کلاسیک استفاده می‌کند، اما همه چیز را در بستر مدرن قرار می‌دهد. آستر با Eddington، تصویری تاریک از جامعه‌ای ارائه می‌دهد که در بحران، به هرج و مرج فرو می‌رود، و موضوعاتی مانند نژادپرستی، رسانه‌ها، قدرت، تئوری‌های توطئه و اندیشه‌های عرفانی را به تصویر می‌کشد.
Eddington تصویری قابل تأمل و واقع گرا از جامعه کنونی نشان می‌دهد. جامعه‌ای که مردمش به اندازه کافی تأمل نمی‌کنند، و تحت تاثیر رسانه و فضای مجازی دست به اقداماتی می‌زنند که از اندیشه و اصالت تهی است. آن‌ها خود را درگیر جریان‌ها و شعارهایی می‌کنند که بیشتر وسیله‌ای برای ابراز وجود است تا اندیشه‌ای اصیل. درست مانند افرادی که برده احساساتشان می‌شوند و به هر جماعتی می‌پیوندند تا شاید از احساس بی‌هویتی و پوچی رهایی یابند.
زمانی که آری استر در نقش یکی از بازیگران، با دوربینی در دست قدرت رسانه در بزرگ کردن شخص یا اشخاص را نشان می‌دهد، بصورت مستقیم در حال ارسال پیامش به مخاطب است و قدرت رسانه را با نقدی کوبنده به تصویر می‌کشد. این نقد درباره جایگاه رسانه در جامعه امروز است؛ رسانه‌ای که می‌تواند از هیچ، قهرمان بسازد و از یک قهرمان، هیولا.
آری استر بر دستکاری واقعیت توسط رسانه‌ها تاکید دارد. او نشان می‌دهد چگونه تصویر می‌تواند به ابزاری برای تحریف حقیقت و ساختن روایت‌های دلخواه تبدیل شود. این نگاه، یکی از لایه‌های مهم فیلم Eddington را آشکار می‌کند: جامعه‌ای که حقیقت را نه از واقعیت، بلکه از دریچه رسانه می‌شناسد؛ جامعه‌ای که هویت خود را در بازتاب تصویری می‌جوید و به‌تدریج مرز میان واقعیت و توهم را گم می‌کند.
