تصویر روز | نقد فیلم Materialists فقط یه حساب و کتاب ساده‌ست!

فیلم Materialists ساخته سال ۲۰۲۵ به کارگردانی سلین سونگ، یک کمدی-درام رمانتیک است که با نگاهی تازه به روابط عاطفی در دنیای مدرن می‌پردازد. این فیلم که دومین اثر بلند سلین سونگ پس از Past Lives است، داستان یک زوج‌یاب موفق در نیویورک را روایت می‌کند که خودش درگیر یک مثلث عشقی پیچیده می‌شود. با بازی درخشان داکوتا جانسون، کریس ایوانز و پدرو پاسکال، Materialists ترکیبی از طنز، عمق احساسی و نقد اجتماعی است. فیلم در ژوئن ۲۰۲۵ اکران شد و با استقبال منتقدان روبرو شد، هرچند برخی از آن به عنوان یک اثر متوسط یاد کرده‌اند.

خلاصه داستان

داستان Materialists حول محور لوسی میسون، یک زوج‌یاب حرفه‌ای در نیویورک، می‌چرخد که به مشتریان ثروتمندش کمک می‌کند تا شریک ایده‌آل پیدا کنند. لوسی که خودش را یک مجرد ابدی می‌داند، ناگهان بین دو مرد متفاوت گیر می‌افتد: یکی نماد کمال مادی و دیگری نماد گذشته عاطفی. فیلم با هوشمندی به بررسی تضاد بین عشق واقعی و انتظارات جامعه مدرن می‌پردازد. سلین سونگ با نوشتن فیلمنامه‌ای دقیق، لایه‌های روانشناختی شخصیت‌ها را کاوش می‌کند و نیویورک را به عنوان پس‌زمینه‌ای زنده برای این درام عاشقانه ترسیم می‌نماید. داستان به آرامی پیش می‌رود و تمرکز اصلی بر دیالوگ‌ها و تعاملات روزمره است.

عملکرد بازیگران اصلی

داکوتا جانسون در نقش لوسی میسون، بهترین عملکرد خود را در سال‌های اخیر ارائه می‌دهد. او با ظرافت، تضادهای درونی شخصیت را نشان می‌دهد: زنی مستقل که بین ایده‌آل‌گرایی و واقعیت دست و پنجه نرم می‌کند. جانسون موفق می‌شود طنز موقعیت‌های کمدی را با عمق احساسی ترکیب کند، به طوری که مخاطب با او همذات‌پنداری می‌کند. کریس ایوانز در نقش جان فینچ، پارتنر سابق دوست‌داشتنی اما ناکامل، کاریزمای خود را به خوبی به کار می‌گیرد و لحظات احساسی‌ را خلق می‌کند که قلب مخاطب را تسخیر می‌کند. پدرو پاسکال نیز در نقش هری کاستیلو، مرد ثروتمند و ظاهراً ایده‌آل، نقش‌آفرینی متعادلی دارد، هرچند گاهی عمق ارتباط او با داکوتا جانسون کم‌رنگ به نظر می‌رسد.

جنبه‌های کمدی و درام

ترکیب کمدی و درام در Materialists یکی از جذابیت‌های آن است. صحنه‌های کمدی، مانند تعاملات لوسی با مشتریان، طبیعی و خنده‌دار هستند، اما فیلم هرگز به مسخرگی نمی‌افتد. درام احساسی، به ویژه در نیمه دوم، عمق می‌گیرد و لحظاتی اندوهبار خلق می‌کند. با این حال، گذار بین کمدی و درام گاهی کم پرداخت شده است و ممکن است مخاطب را گیج کند. سلین سونگ موفق می‌شود تعادلی برقرار کند، اما فیلم می‌توانست با ویرایشی بهتر، ریتم بهتری داشته باشد.

موسیقی و صداگذاری

موسیقی متن فیلم، ساخته دنیل پمبرتون، با ترک‌هایی از Japanese Breakfast و Baby Rose، کاملاً با فضای فیلم همخوانی دارد. آهنگ‌ها، مانند My Baby (Got Nothing At All)، لحظات عاطفی را تقویت می‌کنند بدون اینکه زننده باشند. صداگذاری نیز عالی است، با صداهای شهری نیویورک که واقع‌نمایی را افزایش می‌دهد. این عناصر، فیلم را به یک تجربه حسی تبدیل می‌کنند و به تم‌های مدرن کمک می‌کنند.

نتیجه‌گیری نهایی

در نهایت، Materialists یک فیلم هوشمند و دلنشین است که ارزش دیدن دارد، به ویژه برای علاقه‌مندان به درام‌های روابط. با عملکردهای قوی، تم‌های عمیق و سبک بصری زیبا، سلین سونگ اثری خلق کرده که فراتر از یک کمدی-رمانتیک معمولی است. اگرچه برخی نقاط ضعف دارد، اما نقاط قوت آن غالب هستند. این فیلم یادآوری می‌کند که عشق واقعی اغلب در درک نقص‌ها و تفاوت‌ها نهفته است.

منبع: گیمفا