خبر روز | نقد فیلم The Old Way اثر چینی با رنگ و بوی انتقام و کمدی

فیلم The Old Way روایتگر داستان سلحشور و یاغی چینی پنگ یی‌نان است که در پی سال‌ها زندگی در سایه ولگردی و قداره‌بندی، قدم در مسیری قدیمی و آشنا از جنس انتقام و خون‌خواهی می‌گذارد. حضور زنی مرموز به نام ژوانگ یئه و ماجرای ربوده شدن او به عنوان یک عروس، او را وارد این چرخه می‌کند، که به نوعی یادآور هدف اصلی‌ اوست.

در The Old Way تم مرکزی فیلم بر محور انتقام، میراث خشونت و تلاش برای بازتعریف هویت فردی استوار است. فیلم درون‌مایه‌های آشنای انتقام و جستجوی هویت در بستر خشونت، در دل داستان قرار گرفته‌اند، اما فیلم در اجرای مفاهیم، ساختار روایت و تعمیق شخصیت‌ها از یک مرز مشخص فراتر نمی‌رود. The Old Way در پرداخت این درونمایه‌ها چندان ژرف نمی‌شود، و یک سطح مشخص و قابل انتظار را نمایش می‌دهد. روایت ساختار خطی دارد و بیش از حد به الگوهای ژانری تکیه می‌کند؛ به‌ویژه در پردازش گره‌افکنی‌ها و اوج داستانی، که قابل پیش‌بینی هستند.

یکی از اصلی‌ترین نقاط ضعف شخصیت‌پردازی درThe Old Way به کاراکترهای فرعی، به‌ویژه لی وو و ما مینگ، مربوط می‌شود. این دو شخصیت به‌عنوان هم‌دستان پنگ یینان معرفی می‌شوند و انتظار می‌رود که نقش مهمی در پیشبرد داستان و ایجاد پویایی گروهی داشته باشند. با این حال، فیلم در ارائه پیش‌زمینه، انگیزه‌ها یا تحولات شخصیتی برای آن‌ها ناکام می‌ماند.

ژوانگ یوئه، زنی مرموز که پیشنهاد سرقت را به پنگ یینان می‌دهد، یکی دیگر از کاراکترهایی است که از ضعف شخصیت‌پردازی رنج می‌برد. او به‌عنوان یک شخصیت کلیدی معرفی می‌شود که قرار است داستان را به سمت پیچش‌های دراماتیک هدایت کند. با این حال، فیلم در ارائه جزئیات کافی درباره گذشته، انگیزه‌ها و تحولات او کوتاهی می‌کند. اما هرچه فیلم جلوتر می‌رود نقش او متزلزل تر می‌شود.

پنگ یی‌نان تقریباً در تمام صحنه‌های کلیدی فیلم حضور دارد و داستان از زاویه دید او روایت می‌شود. این موضوع، اگرچه به تقویت شخصیت اصلی کمک می‌کند، اما فرصت کافی برای توسعه دیگر کاراکترها باقی نمی‌گذارد. برای مثال، در صحنه‌ای که گروه در حال مبارزه با راهزنان است، دوربین و فیلمنامه به‌طور کامل بر روی حرکات و تصمیمات پنگ متمرکز می‌شوند، در حالی که به لی وو و ما مینگ بی توجهی می‌شود. فیلم از فلاش‌بک‌هایی برای توضیح گذشته پنگ و انگیزه‌های او برای انتقام استفاده می‌کند. این فلاش‌بک‌ها، اگرچه به درک بهتر شخصیت پنگ کمک می‌کنند، اما هیچ اطلاعات مشابهی درباره دیگر کاراکترها ارائه نمی‌دهند. برای مثال، مخاطب هیچ اطلاعاتی درباره گذشته لی وو یا ما مینگ دریافت نمی‌کند، که باعث می‌شود این کاراکترها به‌عنوان افراد تک‌بعدی و بدون عمق به نظر برسند.

میرسیم به سکانس های اکشن. در The Old Way صحنه‌های اکشنی را ارائه می‌دهد که ترکیبی از ووشیا سنتی و اکشن مدرن هستند. به نظر می‌رسد که صحنه‌های اکشن این فیلم، به‌ویژه مبارزات تن‌به‌تن، با کوریوگرافی حرفه‌ای و حرکات نمایشی طراحی شده‌اند. استفاده از سلاح‌هایی مانند شمشیر و نیزه، همراه با ضربات غیرمعمول، به جذابیت بصری آن‌ها افزوده است. برای مثال در سکانسی که پنگ با چاقوهای مخصوص با یک یاغی مبارزه میکند بیننده شاهد صحنه های اکشنی است که تمیز و چشمگیر به اجرا درآمده اند.

اما برخی صحنه های اکشن، تکراری و همان فرمی را دارا هستند که در مجموعه‌های اکشن کلاسیک سینما به نمایش گذاشته شده‌اند. البته به دلیل آنکه در The Old Way کمدی هم به کار گرفته‌شده در برخی از این صحنه‌ها المان‌های کمدی هم جاری است، و به همین دلیل تا حدی میتوان از آن چشم پوشی کرد. اما به طور کلی از اکشن و صحنه‌های نبرد اثر انتظار بیشتری میرفت. هرچند برخی از صحنه‌ها به ویژه بخش پایانی از نظر بصری فاقد کیفیت کافی هستند به‌ویژه آن‌هایی که شامل انفجارهای کوچک‌تر هستند، محدودیت‌های بودجه را نشان می‌دهند و کیفیت آن‌ها می‌توانست بهتر باشد.