تصویر روز | نقد و بررسی فیلم مرد عینکی پیتزای مخلوطی که هیچ طعمی ندارد
در روزهایی که سینمای ایران درگیر دو فیلم اجتماعی پرمخاطب یعنی «پیر پسر» و «زن و بچه» است، ژانر کمدی نیز با فیلم «مرد عینکی»، سانس‌های زیادی از سینماها را برای جذب مخاطب به خود اختصاص داده است. بهرام افشاری که این روزها به مرد اول سینمای کمدی ایران بدل شده است و تنها نام او کافی است تا بیننده را برای حضور در سالن سینما ترغیب کند، پا در مسیری نهاده است که قبل از او پژمان جمشیدی آن را پیموده بود.
«مرد عینکی» شروع خوبی دارد. کمدی‌ای که اگرچه بیشتر در قالب دیالوگ است و تبدیل به فکاهی می‌شود اما قابلیت خنداندن مخاطب را به دور از ابتذال جنسی دارا است. البته حضور بهرام افشاری در نقش اول این فیلم (حلیم رایگان) و ادای این جملات و دیالوگ‌ها از زبان او نقش بسیار پررنگی در شکل‌گیری کمدی شخصیت و خنداندن مخاطب ایفا می‌کند.
شوخی‌هایی با نام و گذشته او در کلاس روان‌شناسی و اداره ثبت احوال که به‌طور پیاپی بیننده را به خنده وادار می‌کند، نوید این امر را می‌دهد که «مرد عینکی» از طنزی جدی برخوردار است که می‌تواند مسائل روان‌شناختی را نیز به فرم اثرش اضافه کند. اما آخرین اثر کریم امینی (کارگردان فیلم) که سابقه ساخت سینمای کمدی از جمله فیلم «فسیل» را در کارنامه خود دارد، در همان نیم ساعت ابتدایی به پایان می‌رسد. در واقع داستان پیش میرود اما کمدی درجا می‌زند. طنزها و شوخی‌های زبانی همه تکراری می‌شوند که از شوخی با نحوه ادای کلمات فارسی گانگسترهای خارجی گرفته تا چگونگی لو رفتن هویت نقش اصلی داستان.
