خبر روز | نقد و بررسی فیلم Sinners موسیقی، تبعیض نژادی و خون
تا بدین‌جای سال ۲۰۲۵ میلادی شاید بتوان فیلم Sinners را مهم‌ترین اثر سال نامید! فیلمی که با بودجه‌ای ۹۰ میلیون دلاری حدود ۴۰۰ میلیون دلار در باکس‌آفیس جهانی به ثبت رساند تا به یکی از موفق‌ترین آثار سال از منظر تجاری تبدیل شود. البته این تمام ماجرا نبود چرا که نمرات وبسایت‌های مختلف و ریویو‌ها و نقد‌های منتقدان گواه این است که «گناهکاران» از منظر اکثریت فیلمی قدرتمند است و هیچ بعید نیست در اسکار ۲۰۲۶ هم نام این فیلم را در بخش‌های متعددی بشنویم. در ادامه به دور از حاشیه‌ها و نکات بالا، به دل فیلم می‌رویم تا ببینیم «گناهکاران» واقعا چگونه فیلمیست؟
«گناهکاران» فیلم قابل بحثی است و این برای علاقمندان به حوزۀ سینما اتفاق جذابیست. «گناهکاران» در کنار موارد سینمایی و تکنیکی قابل توجهش -که در ادامه مورد ارزیابی قرار می‌گیرد- از منظر فیلمنامه و خصوصاََ مضامین و کلیدواژه‌هایی که مطرح می‌کند قابل بحث است. «فیلم خون‌آشامی» و «تبعیض نژادی» دو کلیدواژۀ اصلی فیلم هستند که خوب است پیش از بررسی نکات خود اثر، نگاهی گذرا به آنها داشته باشیم.
کارگردان فیلم، رایان کوگلر ۳۹ ساله است که جزو بازیگران رنگین‌پوست مستعد محسوب می‌شود و احتمالاََ شما او را با فیلم تحسین‌شدۀ Black Panther (2018) که جزو بهترین آثار MCU و حتی تاریخ مارول است می‌شناسید. همچنین او کارگردانی فیلم Creed (2015) را هم برعهده داشته و به خاطر تهیه‌کنندگی فیلم Judas and the Black Messiah (2021) حتی نامزد اسکار هم شده است! موضوع تبعیض نژادی دغدغۀ ثابتی در میان آثار تقریباََ تمامی کارگردان‌های رنگین‌پوست محسوب می‌شود و رایان کوگلر هم در هر ۴ فیلمی که خود کارگردانی کرده و حتی فیلم‌هایی که نویسندگی و تهیه‌کنندگی آن را عهده‌دار بوده این دغدغه را ابراز کرده و انصافاََ هم از کلیشه‌ها، دوری کرده و این موضوع تبعیض نژادی را با جلوه‌ای متفاوت نمایش داده است.
یکی دیگر از موضوعات کلیدی فیلم «گناهکاران» موسیقی بلوز است. بلوز نه فقط یک ژانر موسیقی، بلکه یک صدای اعتراضی برای سیاه‌پوستان آمریکایی محسوب می‌شد تا بدین شکل دردهای فروخوردۀ خود را به شکل یک موسیقی خاص بازتاب دهند. به نوعی موسیقی بلوز زبان مشترک سیاه‌پوستان آمریکا در دوران فقر، تبعیض‌نژادی و نابرابری‌های اجتماعی بود. بلوز فرصتی بود تا سیاه‌پوستان فرهنگ و هویت خود را حفظ کنند. در فیلم «گناهکاران» هم این موضوع به شکلی ویژه پرداخت می‌شود. از موسیقی متن شنیدنی پس‌زمینۀ لودویگ گورانسون (آهنگساز فیلم «اوپنهایمر») با حال‌و‌هوای بلوز گرفته تا خود فیلمنامه که بارها به موسیقی بلوز اشاره می‌کند و به طور کلی محوریت آن می‌کدۀ شبانه را موسیقی بلوز شکل می‌دهد.
در این بین مایکل بی جردن در هر دو نقش اصلی عملکرد خوبی دارد و توانسته تمایز نسبی میان برادران دوقلو (اسمیث و اسموک) ایجاد کند اما حقیقتا تصمیم کوگلر مبنی بر انتخاب مایکل بی جردن برای ایفای هر دو نقش را تصمیم قابل بحث و حتی نادرستی می‌دانم. بیننده نمی‌تواند خیلی ساده این دو برادر را از هم تمایز دهد و در نیمۀ ابتدایی باید حواسمان باشد که کدام یک لباس قرمز بر تن دارد و کدام یک لباس سیاه! منطق چندانی پشت این تصمیم نیست وقتی خود فیلمنامه تأکیدی بر این شباهت و حتی همانی ندارد. بماند که در حوزۀ گریم هم تقریبا هیچ اقدام خاصی صورت نگرفته تا بیننده بتواند به خوبی این دو کاراکتر را از یکدیگر تمیز دهد.
فیلم Sinners به کارگردانی رایان کوگلر از آثار قابل توجه سال ۲۰۲۵ میلادی است. گرچه تعریف و تمجید‌ها از فیلم بیش از اندازه است اما این اثر از منظر بازیگری، سینماتوگرافی، موسیقی متن و حتی کارگردانی قابل تحسین است. فیلمنامه در نیمۀ ابتدایی بسیار خوب است و می‌تواند کاراکتر بسازد اما در نیمۀ دوم و در یک چرخش به سوی فیلم‌های خون‌آشامی دیگر آن ظرافت را ندارد و فیلم تبدیل به یک اثر کلیشه‌ای متوسط خون‌آشامی می‌شود.
