خبر روز | نقد و بررسی Bring Her Back هیاهویی برای هیچ
نقد و بررسی Bring Her Back ژانر وحشت گستره‌ای وسیع و متنوع دارد؛ از روان‌شناختی تا ماورایی، از اسلشر تا علمی-تخیلی و از فولکلور تا هیولایی. این‌ها تنها شمار اندکی از زیرژانرهای بی‌شمار این گونه پرطرفدار است. در همین راستا، آخرین ساخته برادران فیلیپو که با حمایت کمپانی A24 تولید و منتشر شده، با واکنش‌های مثبت منتقدان و استقبال مخاطبان مواجه شده است.
اَندی و پیپِر، برادر و خواهری ناتنی، با پدرشان زندگی می‌کنند. روزی پس از بازگشت از مدرسه، جسد بی‌جان پدر را در حمام پیدا می‌کنند. اندی هنوز به سن قانونی نرسیده و باید چند ماهی صبر کند تا بتواند سرپرستی خواهر کم‌بینایش را برعهده بگیرد. در این فاصله، آن‌ها به خانه لورا فرستاده می‌شوند؛ زنی که به ظاهر با آغوشی باز از کودکانی با شرایط خاص، مثل پیپر، مراقبت می‌کند. رفتار لورا با پیپر مادرانه است، اما چیزی در آن نگران‌کننده و مصنوعی است. خیلی زود، نشانه‌هایی از اتفاقی تاریک در خانه پدیدار می‌شود. لایه‌هایی پنهان از فاجعه‌ای که در سکوت شکل گرفته و آهسته و بی‌رحم به سمت مرگ نزدیک می‌شود.
دنی و مایکل فیلیپو، برادران دوقلوی ۳۳ساله استرالیایی، اولین بار با ساخت ویدیوهای کمدی-ترسناک در یوتیوب به شهرت رسیدند. آن‌ها در سال ۲۰۲۲ نخستین اثر بلند سینمایی خود را با عنوان «با من حرف بزن» (Talk To Me) ساختند؛ اثری که در جشنواره ساندنس به نمایش درآمد و با پخش توسط کمپانی A24، به یکی از دیده‌شده‌ترین آثار سال تبدیل شد. فیلیپوها در دومین تجربه بلندشان نیز به سراغ همان فضای مورد علاقه‌شان رفته‌اند: ترکیبی از وحشت روان‌شناختی و ماورایی. اثری که بیش از پیش سطح مهارت و توانایی آن دو را در کارگردانی یک اثر سرگرم‌کننده عیان و آشکار می‌کند.
فیلم با معرفی قهرمان اصلی‌اش، پیپر، شروع می‌شود؛ دختری کم‌بینا که به خاطر حالت خاص چشمانش، از طرف هم سن و سالانش طرد شده. با این حال، پیپر دختری قوی و واقع‌بین است و یاد گرفته با تفاوت‌هایش کنار بیاید. او به همراه برادر ناتنی‌اش، اندی، نوجوانی در آستانه ۱۸ سالگی، از مدرسه به خانه بازمی‌گردد، اما با صحنه‌ای تکان‌دهنده مواجه می‌شوند: پدرشان در حمام گیر کرده است. زمانی که در را باز می‌کنند، جسد پدر را می‌بینند؛ برهنه، افتاده بر کف حمام. او که درگیر مراحل شیمی‌درمانی بوده، به نظر می‌رسد بر اثر عوارض آن جان باخته است. تمامی این اتفاقات در پنج دقیقه ابتدایی رخ می‌دهد و پیپر و اندی به یک‌باره یتیم می‌شوند. فیلم‌نامه هیچ اشاره‌ای به گذشته یا سرنوشت مادران آن دو ندارد؛ شخصیت‌ها فاقد پیشینه‌اند و تنها با همین فقدان تعریف می‌شوند.
