خبر روز | تصاویر شخصی، زندگی خصوصی مونیکا ویتی و بیوگرافی

مونیکا ویتی (به ایتالیایی: Monica Vitti؛ زادهٔ ۳ نوامبر ۱۹۳۱ – درگذشته ۲ فوریه ۲۰۲۲) بازیگر برجسته ایتالیایی بود که به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین ستارگان سینمای اروپا در قرن بیستم شناخته می‌شود. او با نقش‌آفرینی‌های درخشان در فیلم‌های کارگردان افسانه‌ای میکئل‌آنجلو آنتونیونی، از جمله ماجرا (۱۹۶۰)، شب (۱۹۶۱) و کسوف (۱۹۶۲)، به شهرت جهانی رسید و به‌عنوان «ملکه آنتونیونی» لقب گرفت. ویتی با توانایی منحصربه‌فردش در ایفای نقش‌های دراماتیک و کمدی، جایگاهی ویژه در سینمای ایتالیا و جهان به دست آورد و جوایز متعددی از جمله پنج جایزه دیوید دی دوناتلو دریافت کرد.

اوایل زندگی و تحصیلات

مونیکا ویتی با نام اصلی ماریا لوئیزا چچارلی (Maria Luisa Ceciarelli) در ۳ نوامبر ۱۹۳۱ در رم، ایتالیا، به دنیا آمد. او در خانواده‌ای متوسط و کاتولیک بزرگ شد و کوچک‌ترین فرزند از سه فرزند بود. پدرش، آنجلو چچارلی، بازرس تجاری بود و مادرش، آدل ویتالیا، خانه‌دار بود. ویتی از کودکی به تئاتر علاقه‌مند شد و در ۱۴ سالگی به‌طور مخفیانه در نمایش‌های آماتوری شرکت می‌کرد. او در سال ۱۹۵۰ در آکادمی ملی هنرهای دراماتیک سیلویو دامیلانو در رم پذیرفته شد و در سال ۱۹۵۳ فارغ‌التحصیل شد. تحصیلات او در این آکادمی، پایه‌ای محکم برای حرفه بازیگری‌اش فراهم کرد و او را با دنیای تئاتر حرفه‌ای آشنا ساخت.

آغاز حرفه بازیگری

ویتی کار خود را با بازی در تئاتر آغاز کرد و در نمایش‌هایی مانند داستان عاشقانه و مکبث شکسپیر در رم نقش‌آفرینی کرد. او در اوایل دهه ۱۹۵۰ با نقش‌های کوچک در فیلم‌های کمدی ایتالیایی وارد سینما شد، اما شهرت واقعی او با همکاری با میکئل‌آنجلو آنتونیونی در اواخر دهه ۱۹۵۰ آغاز شد. اولین نقش مهم سینمایی او در فیلم Il grido (۱۹۵۷) به کارگردانی آنتونیونی بود. این همکاری زمینه‌ساز حضور او در سه‌گانه معروف آنتونیونی (ماجرا، شب، و کسوف) شد که او را به ستاره‌ای بین‌المللی تبدیل کرد. سبک بازیگری او، که ترکیبی از ظرافت احساسی و عمق روان‌شناختی بود، به‌خوبی با سینمای مدرن و مینیمال آنتونیونی همخوانی داشت.

شهرت بین‌المللی و همکاری با آنتونیونی

ویتی در دهه ۱۹۶۰ با بازی در فیلم ماجرا (L’Avventura، ۱۹۶۰) به شهرت جهانی رسید. این فیلم، که در جشنواره کن با واکنش‌های متفاوتی روبه‌رو شد، به یکی از شاهکارهای سینمای مدرن تبدیل شد و ویتی را به‌عنوان بازیگری با توانایی ایفای نقش‌های پیچیده و چندلایه معرفی کرد. او در نقش‌هایی که اغلب زنان تنها، سردرگم و در جست‌وجوی معنا را به تصویر می‌کشید، درخشید. همکاری او با آنتونیونی در فیلم‌های شب (۱۹۶۱)، کسوف (۱۹۶۲) و بیابان سرخ (۱۹۶۴) او را به نماد سینمای هنری اروپا تبدیل کرد. بازی او در این فیلم‌ها، که بر احساسات عمیق و انزوای انسانی تمرکز داشتند، تحسین گسترده‌ای دریافت کرد.

تنوع در نقش‌ها و موفقیت در کمدی

علاوه بر درام‌های هنری، ویتی در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ استعداد خود را در ژانر کمدی نیز به نمایش گذاشت. او در فیلم‌هایی مانند دختری با تپانچه (۱۹۶۸) به کارگردانی ماریو مونیچلی و غباردیده (۱۹۷۴) با مارچلو ماستریانی نشان داد که می‌تواند نقش‌های طنزآمیز و سبک را نیز با مهارت ایفا کند. توانایی او در تغییر بین نقش‌های دراماتیک و کمدی، او را به یکی از تطبیق‌پذیرترین بازیگران زمان خود تبدیل کرد. ویتی در مجموع در بیش از ۵۰ فیلم سینمایی و چندین اثر تلویزیونی ظاهر شد و با کارگردانان بزرگی مانند لوئیجی کومنچینی، دینو ریسی و اتوره اسکولا همکاری کرد.

جوایز و افتخارات

مونیکا ویتی در طول حرفه‌اش جوایز متعددی دریافت کرد. او پنج بار جایزه دیوید دی دوناتلو، معتبرترین جایزه سینمایی ایتالیا، را به دست آورد و در سال ۱۹۹۵ جایزه افتخاری شیر طلایی جشنواره ونیز را برای یک عمر دستاورد هنری دریافت کرد. او همچنین برنده جایزه ناسترو دآرجنتو و نامزد جوایز بین‌المللی متعددی شد. بازی او در فیلم راز اوبرتو (۱۹۷۷) به کارگردانی لوئیجی کومنچینی نیز تحسین منتقدان را برانگیخت و یکی از نقاط برجسته کارنامه‌اش بود.

زندگی شخصی

مونیکا ویتی در سال ۱۹۵۷ با میکئل‌آنجلو آنتونیونی، کارگردان، وارد رابطه‌ای عاشقانه شد که تا اوایل دهه ۱۹۶۰ ادامه داشت. این رابطه، که هم حرفه‌ای و هم شخصی بود، تأثیر عمیقی بر کارهای اولیه او گذاشت. ویتی در سال ۲۰۰۰ با روبرتو روسو، کارگردان ایتالیایی، ازدواج کرد و این ازدواج تا زمان مرگش پایدار ماند. او فرزندی نداشت و زندگی شخصی‌اش را تا حد زیادی از رسانه‌ها دور نگه داشت. ویتی به فرهنگ، ادبیات و هنر علاقه‌مند بود و در مصاحبه‌ها از عشقش به شهر رم و تئاتر صحبت می‌کرد. او فردی محتاط و کم‌حاشیه بود و به‌ندرت در جنجال‌های رسانه‌ای درگیر شد.

علایق و فعالیت‌های دیگر

ویتی علاوه بر بازیگری، به نویسندگی و کارگردانی نیز علاقه داشت. او در سال ۱۹۹۰ فیلم Scandalo Segreto را کارگردانی کرد که در آن خود نیز بازی کرد، اما این پروژه موفقیت تجاری چندانی نداشت. او به موسیقی کلاسیک، نقاشی و مطالعه علاقه‌مند بود و اغلب در رویدادهای فرهنگی و سینمایی ایتالیا شرکت می‌کرد. ویتی همچنین به‌عنوان یک چهره الهام‌بخش برای زنان در سینمای ایتالیا شناخته می‌شد و از حقوق بازیگران زن در صنعت سینما حمایت می‌کرد.

اواخر زندگی و درگذشت

در سال‌های پایانی زندگی، مونیکا ویتی از بیماری آلزایمر رنج می‌برد و از اوایل دهه ۲۰۰۰ از انظار عمومی دور شد. همسرش، روبرتو روسو، تا زمان مرگ او از وی مراقبت کرد و در مصاحبه‌ها از عشق و تعهدش به ویتی سخن گفت. ویتی در ۲ فوریه ۲۰۲۲ در سن ۹۰ سالگی در رم درگذشت. مرگ او واکنش‌های گسترده‌ای در ایتالیا و جهان به دنبال داشت و بسیاری از چهره‌های سینمایی، از جمله کارگردانان و بازیگران، از او به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین ستارگان سینما تجلیل کردند.

میراث

مونیکا ویتی به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین بازیگران سینمای ایتالیا و اروپا شناخته می‌شود. فیلم‌های او با آنتونیونی، به‌ویژه سه‌گانه ماجرا، شب و کسوف، همچنان به‌عنوان شاهکارهای سینمای مدرن مطالعه می‌شوند. توانایی او در ترکیب زیبایی، عمق احساسی و طنز، او را به چهره‌ای بی‌همتا تبدیل کرد. ویتی نه‌تنها الهام‌بخش نسل‌های جدید بازیگران بود، بلکه به‌عنوان نمادی از سینمای هنری و فرهنگ ایتالیایی در جهان باقی ماند.

منبع:فرادید