خبر روز | کریستین بیل؛ بهترین بتمن سینما

کریستین بیل در هشت‌سالگی نخستین بار در تبلیغ یک نرم‌کننده‌ی لباس بازی کرد. دو سال بعد در وست‌اند لندن با روآن اتکینسون (مستر بین) روی صحنه‌ی تئاتر بود. در دوازده سالگی در یک فیلم تلویزیونی ظاهر شد و سال بعد یک سریال و دو فیلم سینمایی داشت که فیلم دوم «امپراتوری خورشید» (۱۹۸۷) به‌کارگردانی استیون اسپیلبرگ بود و نگاه منتقدان را متوجه استعدادی تازه در سینما کرد.

توجه شدید رسانه‌ها به این شهرت زودهنگام از حوصله‌ی یک نوجوان خارج بود و چیزی نمانده بود که بازیگری را رها کند؛ اما کِنِت برانا او را مجاب کرد در چهارده سالگی در «هنری پنجم» (۱۹۸۹) بازی کند. بازی دربرابر چارلتون هستون در فیلم تلویزیونی «جزیره‌ی گنج» تجربه‌ای بود که در شانزده سالگی کسب کرد.

تا ۲۵سالگی در ۱۱ فیلم سینمایی، دو فیلم تلویزیونی و یک سریال دیگر بازی کرد. در این زمان بود که بازی در نقش اصلی فیلم «روانی امریکایی» (۲۰۰۰) که نقش یک قاتل زنجیره‌ای داستانی به‌نام «پاتریک بیتمن» بود به او پیشنهاد شد، اما اندکی بعد او را کنار گذاشتند تا نقش را به لئوناردو دی‌کاپریو بدهند.

بخت با بیل یار بود که دی‌کاپریو این پروژه را رها کرد تا در «ساحل» (۲۰۰۰) دنی بویل بازی کند و دوباره نقش را به بیل دادند. بازی درخشان بیل را حتی منتقدانی که فیلم را کوبیدند، تحسین کردند. بعد از بازی در پنج فیلم دیگر به ۳۰سالگی رسید تا یکی از دشوارترین نقش‌هایش را در فیلم «ماشین‌کار» (۲۰۰۴) ثبت کند، نقشی که برایش بیش از ۲۸ کیلوگرم وزن کم کرد.

بلافاصله بعد از این فیلم توانست نقش ماندگار «بتمن» را در سه‌گانه‌ی کریستوفر نولان به‌دست آورد و این به‌معنای آن بود که نه‌تنها باید کیلوهای ازدست‌رفته را برگرداند، بلکه باید به اندام ورزیده‌ی «بتمن» می‌رسید؛ کاری که فقط شش ماه برای انجامش فرصت داشت و او این کار را انجام داد و در عرض شش ماه وزنش را از کمتر از ۶۰ کیلوگرم به حدود ۱۰۵ کیلوگرم رساند و تا شروع فیلم‌برداری با وزن ۸۶ کیلوگرم و اندامی ورزیده آماده‌ی جست‌وخیزهای «شوالیه‌ی تاریکی» بود.

در ۳۱ سالگی، ۳۴ سالگی و ۳۸ سالگی در سه‌گانه‌ی «بتمن» نولان بازی کرد. در فاصله‌ی بازی در این فیلم‌های پرفروش به حضورش در فیلم‌های مستقل و هنری ادامه داد و با کارگردانانی مثل دیوید آیر، ترنس مالیک و ورنر هرتسوک همکاری کرد. در ۳۲سالگی در فیلم «پرستیژ» (۲۰۰۶) همکاری دیگری را با کریستوفر نولان ثبت کرد.

در ۳۳سالگی با راسل کرو در بازسازی وسترن «۳:۱۰ به یوما» (۲۰۰۷) هم‌بازی شد و در ۳۵سالگی با جانی دپ در «دشمنان مردم» (۲۰۰۹). بیل ۳۶ساله بود که نقشی را بازی کرد که او را به نخستین نامزدی و جایزه در اسکار و گلدن‌گلوب رساند؛ بازی در نقش «دیکی» در فیلم «مشت‌زن» که نه برد پیت و نه مت دیمن آن را نپذیرفته بودند.

بیل در ۳۹سالگی و ۴۱سالگی هم برای فیلم‌های «حقه‌بازی آمریکایی» و «رکود بزرگ» نامزد اسکار، گلدن‌گلوب و بفتا شد. او امروز ۴۴ساله می‌شود و بازی در ۴۴ فیلم سینمایی را در کارنامه دارد.

چهار فیلم برتر او را مرور می‌کنیم:

مشت‌زن (The Fighter) (۲۰۱۰)
کریستین بیل در این درام زندگی‌نامه‌ای و ورزشی به‌کارگردانی دیوید او. راسل، نقش «دیکی اکلاند» برادر ناتنی «میکی وارد» (با بازی مارک والبرگ) بوکسور امریکایی را بازی می‌کند. «دیکی» که خودش قبلا بوکسور بوده و به کوکائین اعتیاد پیدا کرده برادرش را تمرین می‌دهد. بیل برای بازی در این نقش باید حدود ۱۴ کیلوگرم وزن کم می‌کرد که با سوابق او برایش کار دشواری نبود. او مدتی را با هم دیکی واقعی گذراند. فیلم نامزد هفت جایزه‌ی اسکار ازجمله بهترین فیلم و کارگردانی شد که فقط دو جایزه‌ی بهترین بازیگر مکمل مرد (بیل) و بازیگر مکمل زن (ملیسا لیو) را به‌دست آورد و اولین فیلمی شد که بعد از «هانا و خواهرانش» در اسکار ۱۹۸۶ توانست هردوی این جوایز را ببرد.

منبع : فیلم نت