خبر روز | تصاویر ۱۰ سکانس برتر فیلم‌های تارانتینو که نبوغ او را به تصویر کشیدند

بدون شک وقتی نام کارگردان‌های نابغه و خلاق سینما به میان می‌آید، کوئنتین تارانتینو ماننده ستاره شمال می‌درخشد؛ حالا نوبت به آن رسیده تا نگاهی دقیق‌تر به بهترین سکانس‌های ساخته شده توسط این کارگردان استثنایی بیندازیم.

سکانس تعقیب و گریز فیلم Death Proof (2007): تارانتینو پشت رول

صحنه تعقیب و گریز فیلم “Death Proof” (۲۰۰۷) ممکن است میان منتقدان بحث‌برانگیز باشد اما بدون شک یکی از مهیج‌ترین لحظات فیلمنامه اوست؛ نمونه‌ای استادانه از کارهای بدلکاری عملی، تعلیق و بازی با ژانر. برخلاف صحنه‌های اکشن امروزی که پر از جلوه‌های کامپیوتری هستند، این صحنه خام، خشن و ترسناک است. گواهی بر عشق تارانتینو به فیلمسازی قدیمی را به نمایش می‌گذارد. صحنه نشان می‌دهد که زوئی بل (در نقش خودش) روی کاپوت یک دوج چلنجر در حال حرکت چسبیده است. ناگهان بدلکار مایک با ماشین ضدگلوله‌اش به آنها می‌کوبد.

صحنه آغازین Reservoir Dogs: یکی از بهترین معرفی‌های تاریخ سینما

سکانس آغازین “Reservoir Dogs” (۱۹۹۲) استادانه شخصیت‌ها را معرفی، آینده را پیشبینی و داستان‌گویی دیالوگ‌محور امضای تارانتینو را رونمایی می‌کند. این صحنه گروهی از خلافکاران، آقای سفید، آقای صورتی، آقای بلوند و دیگران، را از طریق یک گفتگوی به‌ظاهر معمولی صبحانه معرفی می‌کند. آن هم در حالی که پر از تنش، طنز و اشاره‌های ظریف به سرنوشت آن‌هاست. هوشمندی صحنه در این است که تارانتینو از موضوعات پیش‌پاافتاده، مثل آهنگ مدونا یا اخلاقیات انعام دادن، برای آشکارکردن ویژگی‌های اصلی هر شخصیت استفاده می‌کند.

سکانس رقص Pulp Fiction: حرکاتی که دهه‌ها بعد هنوز در خاطر سینماگران مانده‌اند

صحنه رقص در “Pulp Fiction” (۱۹۹۴) یکی از شناخته‌شده‌ترین لحظات فیلم است اما رقص وینسنت وگا، به عنوان یکی از جذاب‌ترین، و به ظاهر ساده اما عمیقاً معنادار، صحنه‌های تارانتینو می‌درخشد. صحنه مذکور سرگرمی محض است: تراولتا، با همان حال‌وهوای “Saturday Night Fever”، روی زمین می‌چرخد و با تورمن در یک رقص بازیگوش و کاملاً تنظیم‌شده به آهنگ “You Never Can Tell” چاک بری حرکت می‌کند. این صحنه نشان‌دهنده مهارت تارانتینو در ترکیب نوستالژی با انرژی تازه است.

صحنه مزرعه Once Upon a Time in Hollywood: نگرانی فضایی اشباع شده به سبک تارانتینو

صحنه مزرعه در “Once Upon a Time in Hollywood” (۲۰۱۹) یکی از پرتنش‌ترین و ناخوشایندترین صحنه‌های تارانتینو است؛ یک فرود آهسته در دنیای ترس که توانایی او در استفاده از جو برای ایجاد اضطراب را نشان می‌دهد. وقتی کلیف بوث به این مزرعه مخروبه، که زمانی محل فیلم‌برداری وسترن‌ها بود و حالا پناهگاه خانواده منسون شده، می‌رسد، کارگردان به راحتی ژانر را تغییر می‌دهد و نوستالژی آفتاب‌سوخته هالیوود ۱۹۶۹ را به چیزی نزدیک به یک فیلم ترسناک تبدیل می‌کند.

صحنه تابوت در Kill Bill: Vol. 2: بدترین کابوس افرادی که ترس از فضای بسته دارند

سکانس تابوت در Kill Bill: Vol. 2 (2004) یکی از وحشتناک‌ترین و استرس‌آورترین سکانس‌های نبوغ تارانتینویی است؛ ترکیبی خشن از ترس روانی، مقاومت فیزیکی و پرداخت روایی که آن را فراتر از یک اکشن ساده قرار می‌دهد. تنش بی‌امان است: صدای تق‌تق چوب و نور درحال‌مرگ چراغ قوه؛ همه اینها تماشاگر را مجبور می‌کنند تا هراس شخصیت اصلی داستان را احساس کنند.

صحنه جابه‌جایی پول Jackie Brown: هوش کارگردانی خالص در مدیریت المان‌های داستانی

سکانس انتقال پول داخل مرکز خرید فیلم “Jackie Brown” (۱۹۹۷) یکی از هوشمندانه‌ترین اعمال تارانتینو است؛ جایی که تعلیق، شخصیت‌پردازی و دقت کارگردانی به اوج می‌رسند. برخلاف خشونت انفجاری دیگر فیلم‌هایش، این صحنه با ریتم حساب‌شده و بازی روانشناختی مخاطب را می‌رباید! نبوغ تارانتینو در استفاده از تدوین متقابل است که همان سکانس را از سه دیدگاه، جکی، اوردل و مأمور ری نیکولت، نشان می‌دهد و هر بار لایه‌های جدیدی از فریب را آشکار می‌نماید.

سکانس قهوه مسموم در The Hateful Eight: طعم تلخ این قهوه از مرگ می‌آید

صحنه قهوه مسموم در “The Hateful Eight” (۲۰۱۵) تنش را از همان لحظات اول می‌جوشاند اما هیچ سکانسی پارانویای خفقان‌آور آن را بهتر از این صحنه نشان نمی‌دهد. ماجرا به ظاهر ساده است: وقتی سرگرد مارکیس وارن و جان راث در تاورن از همسفرانشان بازجویی می‌کنند، وارن قهوه درست می‌کند، غافل از اینکه قوری توسط همدست مخفی دیزی دومرگ مسموم شده است.

نبرد شخصیت عروس با Crazy 88 در Kill Bill Vol. 1: نهایت اکشن بی‌رحم تارانتینویی

مبارز عروس با Crazy 88 در “Kill Bill Vol. 1” (۲۰۰۳) در اوج خود به بالاترین حد می‌رسد؛ باله‌ای ابرخشونت‌آمیز و زیبا که خشونت سینمایی را به سطح هنر والا ارتقا می‌دهد. از لحظه‌ای که عروس تنها می‌ایستد، محاصره شده توسط ارتش سیاه‌پوشان، این سکانس به نمونه‌ای ایده‌آل از میزان‌سن تبدیل می‌شود: راهروی قرمز رنگ که خطر از گوشه‌های آن می‌چکد، باغی که مصمم‌بودن او را منعکس می‌کند و نورپردازی صحنه که کشتار را به یک ورزش خونین تماشایی بدل می‌نماید.

سکانس شام در Django Unchained: ترکیب نبوغ تارانتینو با مهارت خالص دی‌کاپریو

صحنه شام جایی است که تارانتینو یک وعده غذایی متمدن را به میدان مین نفرت نژادی، فریب و خشونت انفجاری تبدیل می‌کند. در مزرعه کالوین کندی، این سکانس با ظاهری اشرافی آغاز می‌شود: لیوان‌های کریستالی، زمزمه‌های آلمانی بین دکتر کینگ شولتز (کریستوف والتز) و برومهیلدا (کری واشینگتن)، و ادعاهای فرانکوفیل کاندی.

منبع: گیمفا