تصویر روز | نقد و بررسی فیلم Superman سیاسی‌ترین سوپرمن تاریخ
بسیاری از منتقدین پسوند سینما را لایق فیلم‌های ابرقهرمانی فیلم Superman نمی‌دانند و عده‌ای دیگر این ژانر را پاپ‌کورنی نامیده و در زمره سینمای سرگرم‌کننده قرار می‌دهند که قرار نیست برداشت‌های عمیق فرمی و حسی از آن شود. با روندی که این ژانر از ابتدا و مخصوصا در سال‌های اخیر پیموده است به نظر نمی‌آید بتوان از کنار این دسته از فیلم‌ها به‌آسانی گذشت و اتفاقا به نقدهای تخصصی و اساسی‌ای نیازمندند که هرگز درخور فیلم‌های پاپ‌کورنی نیست. دنیای ابرقهرمانی و موجودات آن اگرچه تخیلی و غیر واقعی به‌نظر می‌رسند اما بیشترین تاثیر را می‌توانند بر جهان واقعی و انسان‌های آن داشته باشند.
در دنیایی که این فیلم‌ها به تصویر می‌کشند همواره اهریمنانی به انسان‌ها حمله‌ور شده و زندگی آن‌ها را مختل می‌کنند. انسان‌ها نیز اکثرا در لانگ‌شات (به‌صورت کلی، تیپیکال و دسته‌جمعی) مشاهده می‌شوند که با استیصال محض در حال فریاد و فرار هستند. و حالا برای نجات آن‌ها یا قهرمانی جهش‌یافته فرار می‌رسد و یا شبه‌انسانی از سیاره‌ای دیگر بر زمین قدم می‌گذارد. بنابراین داستان این فیلم‌ها بسیار جذاب و سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد اما آیا می‌توان از تاثیر آن بر ناخودآگاه مخاطب غافل شد؟
داستان را دست نزنیم و فقط جای جهان واقعی با دنیای ابرفهرمانی را عوض کنیم، حال چه اتفاقی می‌افتد؟ زمانی که مشکلات اجتماعی بر سر انسان‌ها هوار می‌شود، نه کنشی از آن‌ها مشاهده می‌شود و نه اتحادی. تنها استیصال و انفعال است که آن‌ها را در برگرفته و دست به دامن نیرویی غیر انسانی می‌شوند. بنابراین با عوض کردن دو جهان با واقعیت وحشتناکی روبه‌رو می‌شویم. ناامیدی انسان از انسان خطرناک‌ترین چیزی است که زندگی اجتماعی انسان‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. به همین خاطر است که می‌گویم از کنار این ژانر و فیلم‌های آن به‌سادگی و با خوردن پاپ‌کورن نمی‌توان گذشت.
منبع: گیمفا
