خبر روز | نقد و بررسی Opus بی‌سر و ته و آبکی
«Opus» اولین تجربه بلند مارک آنتونی گرین در مقام کارگردان و نویسنده است. گرین پیش از این بیشتر به عنوان روزنامه‌نگار و نویسنده در حوزه مد و فرهنگ شناخته می‌شد و حالا با این فیلم اولین گام جدی‌اش را در سینما برداشته است. فیلم در سال ۲۰۲۳ در نیومکزیکو فیلم‌برداری شد و نخستین بار در بخش نیمه‌شب جشنواره ساندنس ۲۰۲۵ به نمایش درآمد. توزیع آن نیز بر عهده A24 بود.
اگر بخواهیم صادق باشیم، «اپوس» حتی در ابتدایی‌ترین تعریف یک فیلمنامه هم نمی‌گنجد. چیزی که پیش‌روی چشمانمان می‌بینیم بیشتر شبیه مُشتی یادداشت پراکنده است که بدون هیچ نظم و انسجامی به هم چسبیده شده‌اند. فیلم قصه‌ای درباره خبرنگاری جاه‌طلب و بازگشت یک خواننده افسانه‌ای را دست‌مایه خودش قرار داده، اما هیچ‌کدام از این دو خط داستانی آن‌چنان به هم گره نمی‌خورند که تبدیل به یک تجربه استثنایی و ویژه شود.
شخصیت اصلی، آریل، از همان ابتدا هدف مشخصی دارد: می‌خواهد از طریق نوشتن درباره آدم‌های مشهور برای خودش جایگاهی پیدا کند. تا اینجای کار بد نیست. اما مشکل اینجاست که فیلمنامه هیچ‌وقت به مسیر او وضوح نمی‌دهد. انگار شخصیت بی‌جهت وسط یک تعداد آدم بی‌هویت پرتاب شده است و فقط تماشاچی قرار است شاهد ادعاهای او در قالب دیالوگ برای رسیدن به عنوان مدنظرش باشد. در طول سناریو اساسا هیچ پیشرفتی دیده نمی‌شود، هیچ تحول و نقطه عطفی وجود ندارد و حتی انگیزه ساده شهرت‌طلبی هم به قدری بی‌جان و بی‌توجه پرداخت شده که حس نمی‌شود شخصیت واقعا دنبال چیزی باشد که ادعایش را دارد.
