خبر روز | نقد فیلم ادینگتون Eddington پر ستاره و تا حدی جذاب!

ادینگتون نئووسترنی با بازی جذاب واکین فینیکس است که در شهری خیالی یک کمدی سیاه سیاسی را به‌تصویر می‌کشد. با نقد این فیلم همراه ما باشید.

ادینگتون یکی از فیلم‌های مورد انتظار چند وقت اخیر بود. فیلمی پر ستاره که برخلاف فیلم‌های اکران شده‌ی این روزها می‌توان تا انتها پایش نشست و منتظر گره‌گشایی ماند. آری آستر فیلمساز تحسین‌شده‌ی سینمای ترسناک خالق این فیلم است. ادینگتون که در بخش رقابتی جشنواره کن حضور پیدا کره بود، توانست از سوی منتقدان نقدهای خوبی بدست آورد. در سینمای آری آستر چیزی که اهمیت دارد، درامی است که بین شخصیت‌هایش در جریان است، حالا می‌خواهد کلیت فیلم هرچه باشد.

اولین فیلم بلند او یعنی موروثی، قبل از هر چیز فیلمی درباره‌ی روابط خانوادگی است و بعد از آن اثری درباره‌ی وحشت فراطبیعی. بعد از آن هم آری آستر میدسامر را ساخت، فیلمی که در درجه‌ی اول روایتی است درباره‌ی غم و از دست دادن  و بعدش یک فیلم ترسناک فرقه‌ای. حالا آری آستر ادینگتون را ساخته است، فیلمی که همانند آثار قبلی‌اش به‌دنبال قهرمانی تحت فشار می‌رود، زوایای زندگی‌اش را تا حدی بررسی می‌کند و درنهایت هم المان‌های ژانری مورد نظرش را به‌تصویر می‌کشد.

پراکندگی ایده‌های ادینگتون، بحران‌های پی‌درپی و عدم شخصیت‌پردازی‌ متناسب با فضای فیلم، ادینگتون را از جایگاه یک اثر فوق‌العاده به یک فیلم خوب پایین می‌آورد. ادینگتون گویا تمرکز کافی برای پرداختن به یک موضوع را ندارد. باندبازی‌های تد گارسیا، فرقه‌ی ورنن، گروه‌های تروریستی، شبکه‌های اجتماعی، معترضان اجتماعی، جورج فلوید، کووید19 و کارزارهای انتخاباتی ایده‌های فیلم‌اند که آری آستر آن‌ها را تنها در حد یک‌خطی‌های اولیه نگه می‌دارد. در پایان اینکه هیچ چیز به اندازه‌ی گونه‌ی نئووسترن نمی‌توانست این درام را به جلو بکشاند. هرج‌ومرج و دعواهای میان شهردار و کلانتر نمونه‌ی مدرنی از هفت‌تیرکشی‌های وسترن‌های کلاسیک است. فیلم ادینگتون بدون شک اثری قابل اعتناست هرچند که در بخش فیلمنامه قدری لنگ می‌زند.