خبر روز | نقد فیلم Weapons شوکه‌کننده، رضایت‌بخش و منسجم
مثل ساخته‌ی پیشین زک کرگر، Barbarian، فیلم Weapons نیز آمیزه‌ای است از بی‌رحمی لذت‌بخش، شگفتی‌های پی‌درپی، طنزی بی‌پروا و فضایی که نفرین‌شدگی در تار و پود آن جریان دارد. با این حال، اگر Barbarian بیشتر شبیه سه فیلم جداگانه بود که روی هم چسبانده شده‌اند، Weapons انسجام خیره‌کننده‌ای دارد. هرچند همچنان از روایت فصل‌بندی‌شده استفاده می‌کند، اما در نهایت یک کابوس یکپارچه و منسجم را پیش چشم مخاطب می‌گذارد.
داستان فیلم Weapons روایتی چندلایه ارائه می‌دهد که همچون گردابی به دور یک معمای هولناک می‌چرخد: ناپدید شدن ناگهانی ۱۷ دانش‌آموز در شهری آرام در آمریکا، درست در ساعت ۲:۱۷ بامداد؛ هنگامی که همگی بی‌هیچ نشانه‌ای تخت‌هایشان را ترک کرده‌اند. با گسترش موج اندوه، سوءظن و هذیان‌زدگی در دل جامعه، فیلم داستان مجموعه‌ای از شخصیت‌های ظاهراً بی‌ارتباط را دنبال می‌کند که سرانجام در هم تنیده شده و حقیقتی شوم و مشترک را آشکار می‌سازند. با هر فصل، وحشت عمق بیشتری می‌یابد و فیلم پله‌پله به سوی نقطه‌ی اوج شوک‌آور و قواعد‌شکنانه‌ای پیش می‌رود که مشابهش پیش‌تر بر پرده‌ی سینما دیده نشده است.
این روایت غیرخطی نه‌تنها الگوی قدیمی «تنش و رهایی» را استتار می‌کند، بلکه آن‌قدر آن را فشرده می‌سازد که فاصله‌ی میان وحشت و کمدی، هراس و رهایی، کنترل و تسلیم، عملاً از میان می‌رود. این فیلم پازل نیست؛ لذتی در ترسیم جدول زمانی یا رسم نقشه‌ی روابط شخصیت‌ها وجود ندارد. اهمیت در آن است که چگونه همگی روی هم انباشته می‌شوند؛ همچون طبقات خانه‌ای که علیه خود تقسیم شده است؛ خانه‌ای ساخته‌ی انسانی که طاقت تنها ماندن با دردش را ندارد.
فیلم با صدای نجواگر یک کودک آغاز می‌شود: «آدم‌های زیادی در این داستان به شکل‌های عجیبی می‌میرند.» اما در نهایت، آنچه داستان فیلم Weapons را مرگبار می‌سازد نه صرفاً مرگ‌های عجیب، که زندگی‌های غریب و تراژیکی است که پیش از مرگ، بر پرده جان می‌گیرند.
منبع: ویجیاتو
