خبر روز | تصاویر شخصی، زندگی خصوصی دلفین سریگ و بیوگرافی
دلفین سریگ (Delphine Seyrig)، متولد ۱۰ آوریل ۱۹۳۲ در بیروت، لبنان، و درگذشته ۱۵ اکتبر ۱۹۹۰ در پاریس، فرانسه، بازیگر، کارگردان و فعال فمینیست فرانسوی بود که به دلیل نقش‌آفرینی در فیلم‌های برجسته‌ای مانند «سال گذشته در مارین‌باد» (۱۹۶۱)، «ژان دیلمان، شماره ۲۳ که‌دو کومرس، ۱۰۸۰ بروکسل» (۱۹۷۵) و «جذابیت پنهان بورژوازی» (۱۹۷۲) به شهرت رسید. سریگ با صدای خش‌دار، حضور کاریزماتیک و انتخاب نقش‌های پیچیده، به یکی از الاهه‌های سینمای مولف اروپا در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ تبدیل شد. او همچنین به‌عنوان یکی از پیشگامان فیلم‌سازی فمینیستی و فعال جنبش زنان شناخته می‌شود.
کودکی و خانواده
دلفین سریگ در بیروت، که در آن زمان تحت قیمومیت فرانسه بود، در خانواده‌ای فرهنگی به دنیا آمد. پدرش، هانری سریگ، باستان‌شناس و مدیر موزه‌های فرانسه بود و مادرش، هرمین دو سوسور، از خانواده‌ای سوئیسی و روشنفکر بود. دلفین کودکی‌اش را در لبنان، سوئیس و فرانسه گذراند و تحت تأثیر محیط‌های چندفرهنگی و روشنفکری رشد کرد. او از جوانی به تئاتر و ادبیات علاقه‌مند بود و در پاریس در مدرسه‌های بازیگری مانند استودیو بازیگران ژان-لویی بارو آموزش دید. ریشه‌های چندملیتی و تحصیلاتش او را به شخصیتی با دیدگاه‌های جهانی و حساس به مسائل اجتماعی تبدیل کرد.
روابط و فرزندان
سریگ در سال ۱۹۵۰ با جک یانگ‌من، نقاش و فیلم‌ساز آمریکایی، ازدواج کرد و از او یک پسر به نام دانکن یانگ‌من (متولد ۱۹۵۶) دارد که بعدها موزیسین شد. این ازدواج در اواخر دهه ۱۹۵۰ به جدایی انجامید، اما آن‌ها رابطه دوستانه‌ای حفظ کردند. سریگ پس از آن با افراد دیگری در ارتباط بود، اما اطلاعات کمی درباره زندگی عاشقانه‌اش در دسترس است، زیرا او زندگی خصوصی‌اش را از رسانه‌ها دور نگه می‌داشت. او در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۸۶ گفته بود: «فمینیسم برای من ارتباط برقرار کردن با زنان دیگر است؛ این اولویت دارد. به زنان دیگر گوش دادن، با آن‌ها صحبت کردن… اگر این نبود، نمی‌توانستم زندگی کنم.» این دیدگاه نشان‌دهنده تعهد او به روابط انسانی و به‌ویژه همبستگی با زنان بود.
علایق و فعالیت‌ها
سریگ به تئاتر، ادبیات و فیلم‌سازی تجربی علاقه‌مند بود. او یکی از پیشگامان فیلم‌سازی ویدئویی فمینیستی بود و در دهه ۱۹۷۰ با ساخت مستندهایی مانند «خیلی زیبا، خیلی نرم» (۱۹۷۴) به مسائل زنان پرداخت. او همچنین عضو فعال گروه‌های فمینیستی مانند «موسیق‌دانان» (Musidora) بود که برای حمایت از زنان فیلم‌ساز تأسیس شده بود. سریگ به موسیقی کلاسیک، شعر و فلسفه علاقه داشت و در محافل روشنفکری پاریس حضوری فعال داشت. او همچنین از حامیان جنبش‌های حقوق بشر و ضد جنگ بود و در اعتراضات علیه جنگ ویتنام شرکت کرد.
مشکلات سلامتی و درگذشت
سریگ در سال‌های پایانی عمرش با مشکلات سلامتی، به‌ویژه سرطان ریه، دست‌وپنجه نرم کرد. او در ۱۵ اکتبر ۱۹۹۰ در ۵۸ سالگی در پاریس درگذشت. مرگ زودهنگام او موجی از تأسف را در میان همکاران و طرفدارانش برانگیخت، اما میراث او به‌عنوان بازیگر و فعال فمینیست همچنان زنده است.
آغاز بازیگری
سریگ بازیگری را در اوایل دهه ۱۹۵۰ با نقش‌های کوچک در تئاترهای پاریس آغاز کرد. او سپس به نیویورک رفت و در استودیو بازیگران لی استراسبرگ آموزش دید. اولین نقش سینمایی مهم او در فیلم کوتاه «رؤیای طلایی» (۱۹۵۵) بود، اما شهرت او با بازی در «سال گذشته در مارین‌باد» (۱۹۶۱) به کارگردانی آلن رنه رقم خورد. این فیلم، که یکی از شاهکارهای سینمای موج نو فرانسه است، سریگ را به‌عنوان بازیگری با حضور مرموز و قدرتمند معرفی کرد.شهرت و نقش‌های برجسته
سریگ با کارگردانان بزرگی مانند آلن رنه، فرانسوا تروفو، لوئی بونوئل و شانتال آکرمن همکاری کرد.
نقش او در «ژان دیلمان، شماره ۲۳ که‌دو کومرس، ۱۰۸۰ بروکسل» (۱۹۷۵) به کارگردانی آکرمن، که داستان زندگی روزمره یک زن خانه‌دار و روسپی را به تصویر می‌کشد، یکی از تحسین‌شده‌ترین بازی‌های تاریخ سینما است. او همچنین در فیلم‌هایی مانند «جذابیت پنهان بورژوازی» (۱۹۷۲) به کارگردانی بونوئل، «راه شیری» (۱۹۶۹)، «تصادف» (۱۹۶۷) و «آسیاب بادی سیاه» (۱۹۷۴) بازی کرد. سریگ توانایی منحصربه‌فردی در ایفای نقش‌های پیچیده و چندلایه داشت و به دلیل صدای خاص و ظرافت در بازیگری‌اش مورد تحسین قرار گرفت.
کارگردانی و فعالیت‌های فمینیستی
سریگ در دهه ۱۹۷۰ به فیلم‌سازی روی آورد و مستندهایی با محوریت مسائل زنان ساخت. فیلم «خیلی زیبا، خیلی نرم» (۱۹۷۴) درباره تجربه‌های زنان در صنعت سینما بود و به‌عنوان یکی از اولین آثار ویدئویی فمینیستی شناخته می‌شود. او همچنین در تأسیس مرکز ویدئویی زنان در پاریس نقش داشت و از طریق این پلتفرم به حمایت از فیلم‌سازان زن پرداخت. سریگ با به چالش کشیدن کلیشه‌های جنسیتی در سینما، به نمادی از سینمای فمینیستی تبدیل شد.
جوایز و افتخارات
سریگ برنده جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره ونیز برای «موریل» (۱۹۶۳) شد و چندین نامزدی برای جوایز سزار و دیگر جشنواره‌ها دریافت کرد. او همچنین در سال ۱۹۸۰ جایزه افتخاری جشنواره کن را برای مشارکت‌هایش در سینما دریافت کرد. پس از مرگش، میراث او در مطالعات سینمایی فمینیستی و جشنواره‌های فیلم مورد توجه قرار گرفت و نامش به‌عنوان یکی از پیشگامان سینمای مولف و فمینیستی جاودانه شد.
نکات جالب و کمتر شناخته‌شده
- سریگ در جوانی به دلیل علاقه به تئاتر، پیشنهاد بازی در فیلم‌های تجاری هالیوود را رد کرد تا روی پروژه‌های هنری متمرکز شود.
- او در فیلم «ژان دیلمان» برای ایفای نقش یک زن خانه‌دار، ماه‌ها زندگی روزمره زنان را مطالعه کرد تا بازی‌اش طبیعی و باورپذیر باشد.
- سریگ در دهه ۱۹۷۰ با گروه‌های فمینیستی مانند «خواهران موج نو» همکاری کرد و به آموزش فیلم‌سازی به زنان جوان پرداخت.
- او به دلیل صدای خش‌دارش اغلب با مارلن دیتریش مقایسه می‌شد، اما خودش معتقد بود که بازیگری‌اش از احساسات درونی سرچشمه می‌گیرد.
- سریگ در مصاحبه‌ای گفته بود که بازیگری برای او راهی برای کشف حقیقت و به چالش کشیدن ساختارهای قدرت در جامعه است.
جمع‌بندی
دلفین سریگ با استعداد بی‌نظیر در بازیگری و تعهد به سینمای فمینیستی، یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های سینمای اروپا در قرن بیستم است. او با نقش‌های ماندگار در فیلم‌هایی مانند «سال گذشته در مارین‌باد» و «ژان دیلمان» و فعالیت‌هایش در زمینه فیلم‌سازی و حمایت از حقوق زنان، میراثی غنی از خود به جا گذاشت. زندگی شخصی‌اش، با تمرکز بر هنر و همبستگی با زنان، او را به نمادی از شجاعت و خلاقیت تبدیل کرده است. سریگ همچنان در مطالعات سینمایی و جنبش‌های فمینیستی الهام‌بخش است.
